7 Ekim’den bu yana Gazze’de yaşanan İsrail eliyle yaşatılan soykırıma karşı; boykot, dua etmek ve kaleme dökmek dışında elimden bir şey gelmiyor. Hayatın içinde yaşarken, gülerken, içerken, yerken hatta uyurken suçluluk duygusunu tüm hücrelerimle yaşıyorum.
Çocuklar annelerinin kucağında kefene sarılmış, kundak yerine…
Anneler ağlıyor, hem de her gün çok ağlıyor!..
Gazze'de ayakları kesilen bir çocuk "Doktor amca, ayaklarım tekrar çıkacak mı?" diye sorunca, ben yıkıldım ağlamaktan.
Hıçkırıklara boğdu İsrail vicdan sahibi insanları.
Dört aydır devam eden katliam nedeniyle pek çoğumuzun sinir sistemi çöktü. Zihinsel ve ruhsal olarak yaşanan çöküş psikososyolojik sorunları beraberinde getirdi. Onca insan nasıl teskin edilir, bilinmez.
Gazze'yle ilgili haberleri izlerken göz yaşı sel oluyor. İzlemesen, öğrenmesen bananecilik gibi geliyor.