Çocuklarımız bizlere yaratanın hediyesi. O çocuklar yuvalarımızın en kıymetli misafirleri. O nedenle çocuklarımıza mutlu olmayı ve kendilerini sevmeyi öğretmeliyiz. Başkaları için iyi olmaya adanmış ömürler yerine, kendisi için iyi olmaya niyet etmeli çocuklarımız…
Hayatın koşturmacası, sürekli güncellenen yenilikler, teknolojiler, sisteme yetişme telaşı bizleri çocuklarımızın içinde bulunduğu duygu dünyasından uzaklaştırıyor. Çocuklarımız dış dünyaya bağımlı büyüyorlar. Sonra da kendilerini birçok uyaranın merkezinde buluyorlar.
Amacı yaşamak ve yaşatmak olan insan, rotasını kaybetmiş bir gemi gibi sürükleniyor.
Eğitim sistemimizden, kanun ve yönetmeliklerden, yapay zekâ ve geleceğinden, sınavlardan ve kurallardan …
Çok daha önce konuşulması, dikkat edilmesi, önemsenmesi gereken en önemli unsur, ailelerin en başta kendileriyle ve sonrasında sosyal çevreleriyle ne kadar iyi ilişkiler içinde olduğudur.
Önce bizler aileler iyi olmalıyız. Kendisine iyi olmayan çevresine iyi olabilir mi? Kendimiz ile ne kadar iyi olduğumuzun, psikolojik, mesleki ve etik taraflarına bakmak gerekir. Dışarıda hayat o kadar hızlı akıyor ki. Gün içerisinde yaşanan olaylar, iş yerinde nasıl yükselirim savaşları, ekonomik koşullar, savaşlar, doğal afetler, salgın hastalıklar bizlerden birçok duygumuzu alıp götürüyor.