Çocukluğumuzda 10 Kasım yas günüydü. Törende şiir okuyanları zinhar alkışlamazdık.
Kazara alkışlamaya kalkanları da öğretmenler kaş-göz yaparak durdururdu hemen.
Kasım ayına yakışan bir keder çökerdi küçük omuzlara. “Ben Ata’ma doymadım, doysun kara topraklar!”
Sonra ne zamandı hatırlamıyorum, 10 Kasım çıktı yas günü olmaktan. “Atatürk’ü anma günü ve haftası” oldu.
“Ata’mızı ağlaşarak değil, onun kurduğu cumhuriyete sahip çıkarak anmalıyız” dedik. Aslında iyi de ettik.
O günden sonra 10 Kasım’larda ağlamadık. Cumhuriyetin anlam ve önemini kuru gözlerle anlamaya çalıştık.