Hem Osmanlı hem de Türkiye Cumhuriyeti’nde askerin devlet yönetiminde kilit bir rolü olduğu görülmektedir. Milli Mücadele sonrasında Cumhuriyet’in teşekkülü ve devletin yeniden yapılandırma sürecinin asker eliyle yapılıyor olması ordunun önemini artırmıştır. Ordu tıpkı Cezayir tecrübesinde olduğu gibi devletin kurucusu rolünü oynamış ve gerekli gördüğü durumlarda bu vasfıyla siyasete müdahaleyi meşrulaştırmıştır. Celal Bayar dönemini (1950-60) paranteze aldığımızda Cumhurbaşkanlarının uzunca bir süre asker kökenli olmaları kayda değerdir. 1989 yılında Turgut Özal’ın ilk sivil Cumhurbaşkanı olması önemli bir dönüm noktası olsa da askerin devlet yönetimi ve sivil siyasete nüfuz etme kapasitesi uzunca bir süre devam etmiştir.