MEB’in yayınladığı 2016-2017 eğitim yılı istatistiklerine göre ülkemizde 62 bin 250 adet okul bulunmaktadır. Kaba bir hesaplama ile her okulda bir müdür ve iki müdür yardımcısının olduğunu kabul edersek yaklaşık 186.750 öğretmenin asıl işi olan öğretmenlik dışında formasyonu bulunmayan ve farklı mesleki uzmanlık gerektiren bir alanda faaliyet yürüttüğünü görürüz.
Bu arkadaşlar kendisi ile aynı eğitimi görmüş, aynı formasyona sahip olan diğer meslektaşlarına yöneticilik yapmak üzere görevlendirilmiştir. Yine aynı şekilde bu yönetici arkadaşlarımız kendisi ile aynı eğitimi almış meslektaşlarına rehberlik ve denetim işiyle görevlendirilmiştir. Dünyada böyle garabet bir uygulamanın görüldüğü başka ülke var mıdır doğrusu merak ediyorum.
Çocuklarımızı geleceğe hazırlayabilmenin en önemli koşullarından biri kuşkusuz okulların iyi yönetilmeleridir. İhtiyaçların sınırsız, kaynakların sınırlı olduğu günümüz dünyasında en önemli kaynağımız olan insanın heba edilmeden eğitilmesi bu günün en önemli konusudur. Yönetim klasik anlamda artık bir müdürün iki müdür yardımcısının; öğretmenlerin derse zamanında girip girmedikleri, öğrencilerin kılık kıyafetlerini ve nöbetlerini kontrol eden bir süreç olmaktan çoktan çıkmış durumdadır.
İçeriği tartışmalı mülakat yöntemleriyle öğretmenler içinden seçilen yöneticilerden okulunu daha iyiye götürmesini beklemek haksızlık olur. Öyle ki ülkemizde okul idarecileri ilçe milli eğitim müdürleri ve şube müdürlerinden oluşan(hangi sendikadan olduklarını tahmin edersiniz) mülakat komisyonlarında belirlenmektedir.
Liyakat esas alınmadığı için de maalesef bugün okul kalitesinde tam anlamıyla bir sefalet yaşanmaktadır. Vahim olan idareci olan öğretmenlerin büyük bir kesimi de eğitim meselesini; disiplinden, öğretmen ve öğrenci nöbetinden, kılık kıyafet bekçiliğinden, günü kurtaran göstermelik etkinliklerden, törenlerden, marşlardan ve sıkı sıkıya Kemalist ilkelere bağlılıktan ibaret saymaları gibi bir garabetle karşı karşıyayız.
Peki, bu iş dünyada nasıl oluyor?