Dünyanın ar damarı çatlayalı uzun süre oldu. Artık katliamlar bile bir iki kınama dışında herhangi bir eyleme sebep olmuyor. Özellikle son beş altı senede, ülkesini savunmak için tanklara meydan okuyan bir Türk’ün, PKK militanı olmayan bir Kürt’ün, tek amacı yaşamak olan Suriyeli bir Arap’ın Batı’nın gözünde Batı’daki bir sokak hayvanı kadar değeri yok. Bir istatistikten ibaret ya da gazetenin bir ucuna iliştirilecek haberden. Suriye’de bir çocuğun kimyasal saldırıyla, ağzından köpükler çıkarak, kardeşine sarılarak katledilmesi, BM’de 15 dakikalık bir gündem. Vicdan kasanların ciddi olmaya çalışarak kınayacağı, diğerlerinin cep telefonlarını karıştırırken bitsin de evimize gidelim diyeceği bir oturum konusu. Bizim gibi değilseniz neden yaşıyorsunuz ki mesabesinde bir hayıflanma ifadesi.
Esed ilk defa kullanmıyor kimyasal silahları; bu son kullanışı da olmayacak. Irak’ta olmayan kitle imha silahları sebebiyle başlatılan işgal hâlâ hafızalarımızdayken, Suriye’de bırakın depolarda bulunmayı aktif olarak toplu katliamlar için kullanılan kimyasal silahlar için kılını kıpırdatmayan bir uluslararası toplum var. Bu ayıp, bu sessizlik, bu ikrar mevcut uluslararası sistemin meşruiyetini külliyen kaybetmesi için yeter. BM Suriye’de rejimin sistematik kimyasal silah kullanımına, kitle imha silahlarıyla halkı hedef almasına ve toplu katliamlara sessiz kalarak meşruiyetini, varlık sebebini ve ahlaki üstünlüğünü kaybetmiş durumda.