Sevgili Türkiye,
Bir Amerikan gazetesi olan New York Times’ın ülkenizdeki seçimlerle alakalı alarmist başyazısı üzerine bu satırları kaleme alma ihtiyacı duyduk. Bildiğiniz gibi NATO olarak görevlerimizden birisi, üye ülkelerimizin iç siyasetine gazetelerin başyazılarına binaen karışmak ve sosyal-siyasi mühendislik yapmaktır. New York Times gibi mesele Türkiye olunca gazetecilikten ziyade aktivistliğe soyunan bir gazetenin “bir cisim yaklaşıyor” uyarılarına sessiz kalamazdık. Kalmadık da...
Türkiye siyasetini ittifaka üye olduğunuz 1952 yılından beri yakından takip ediyoruz. 27 Mayıs’ı, 12 Eylül’ü, 12 Mart’ı, 28 Şubat’ı, 27 Nisan’ı dün gibi hatırlıyoruz. İttifakımızın en büyük ikinci ordusu olan Türk ordusu gazetelerin manşetlerine kulak tıkamayıp yönetime el koymuşlardı. Hatta hiç unutmayız o zamanlar aramızda “NATO Daimi Temsilcisi olarak Hürriyet gazetesinden birisini mi gönderseler acaba?” diye şakalaşmıştık. Gazetenin sahibi Erol Simavi’nin “Birinci kuvvet, Türkiye'de ordu mu? Hayır, basındır. İkincisi ordudur. Çünkü orduyu, ihtilâllere basın hazırlar” satırlarını okuyunca “şakayı bırakın, neden olmasın?” diyerek birbirimize bakmışlığımız bile vardır.
Hürriyet dışında New York Times’ın alıntıladığı tek gazetenin dahil olduğu ve sizin paralelci basın dediğiniz mecrayı da çok önceden tanırız. 12 Eylül’den sitayişle bahsettikleri “Son Karakol” yazısını “Darbeler El Kitabı”na önsöz yapmayı bile bir ara düşünmüştük. Daha sonra 28 Şubat kahramanı Çevik Bir’in kıymetli vakitlerini işgal etme sû-i edebinde bulundukları mektubu okuyunca “acaba methiyelerden hangisini seçsek?” ikileminde kaldık.