Son günlerde nedense hiçbir şey bizi yüzde yüz mutlu etmiyor. Hep bir yarım kalmışlık var içimizde. “Belgeseli kötü ama Nükhet bir harika” dedik mesela. “Aleyna’nın şarkısı iyi ama klibi kötü” de dedik. Şimdi de “Filmi kötü ama Çağatay’ın oyunculuğu iyi” diye konuşuyoruz.
Çağatay Ulusoy’un ‘Kağıttan Hayatlar’ filmini izledim. Film deneyimi sınırlı bir izleyicinin, 50 yaş üstü duygusal abla abi ve teyzelerin hoşuna gidecek bir film. Ama sağlam bir senaryo ve iyi fikirler arayan bir sinema izleyicisinin yanından bile geçmeyeceği bir yapım.
Çağatay’ın övülen oyunculuğuna gelince, ben artık bu çocuğun her rolünde bir agresyon, bir “Döverim seni lan” hissi görmekten gerçekten bıktım. İzlerken tedirgin oluyorum.
Asla öfke olmaması gereken sahnelerde bile dişlerini gıcırdatıyor. Yönetmen stop der demez sette birilerine kafa atmış olabileceğini düşünüyorum. Kısacası Çağatay Ulusoy oyunculuğu beni geriyor. Ama tabii bunu iyi oyunculuk sanan bir kitle “Senaryo kötü ama, Çağatay çok iyi oynamış” dedi. Benim yorumum ise “Allahtan çok uzun değildi” oldu. Yazımı beğenmediyseniz siz de benim için “Alkapar iyi ama çevresi kötü” derseniz sevinirim.
40 YILLIK HATIR
Türk kahvesinin kültürel mirasını korumak ve hatırlatmak için ciddi bir çalışma içinde olan Arçelik şimdi de Okan Bayülgen ile şahane bir işe imza attı. Birlikte, Okan Bayülgen’in başrolünde yer aldığı ‘Göz Açıp Kapayıncaya Kadar’ adlı bir belgesel çektiler. Daha doğrusu yarı belgesel. Okan Bayülgen, senaryosunu Selin Atasoy ile yazdığı filmde karşımıza uykusuzluk çeken bir fotoğrafçı olarak çıkıyor. Yani kendisi olarak.