70’li yıllar…
Yapımcı-yönetmen ve sunucu olarak çalıştığım TRT İstanbul Televizyonu’na, Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesi’nde korkunç insanlık suçlarının işlendiği yönünde ihbarlar geliyor.
Kimilerine göre hastane, çoktan sağlık kurumu olmaktan çıkmış ve adeta bir toplama kampına dönüşmüş durumda.
Orada neler yaşandığını kimse bilmiyor. Toplumun haberdar olması gereken gerçeklerse basından, hatta hasta yakınlarından bile gizleniyor.
Bunun yerine kimi zaman hastane bahçesinde cicili bicili giysilerle güneşlenip piknik yapanların fotoğrafları, kimi zaman da müzik aleti çalan, yağlıboya tablosunu zevkle tamamlamaya çalışan hastaların “rehabilitasyon (!)” görüntüleri yayınlanıyor…
Sonradan anlıyoruz ki bunların hepsi mizansen, hepsi düzmeceymiş!..
* * *
Hastalar için organize edilen bir bayram (!) günü, kamera ekibiyle birlikte hastanedeyiz.
Başhekim Dr.Faruk Bayülkem’in peşimize taktığı adamlarına çaktırmadan, gözlerden ırak bir pavyonun önüne geliyoruz.
Aman Allahım bir de ne görelim!
Demir parmaklıklar ardında çok sayıda kadın ve erkek hasta çırılçıplak durumda değil mi? Kimi cinsel ilişki halinde, kimiyse masturbasyon yapıyor. Gözümüze çarpan tek giysi, bazılarındaki çubuklu pijamalar. Onların da altları ve düğmeleri yok!