Öykümüzün kahramanı 1964 doğumlu Gamze Karakaş, ortaokulu bitirdiği yıl, yani henüz 14 yaşında iken, babasının isteği üzerine, görücü usulüyle nişanlandı. Bir yıl sonra da İstihkam Teğmen Bülent Karakaş’la evlendi.
Eşinin tayini Doğubayazıt’taki 1’inci Mekanize Piyade Tugayı’na çıkmıştı.
Birlikte Doğubayazıt’a gittiler.
Çocuk yaşında evlendiği eşini tanımaya çalışırken, 1981’de kızları Gaye, bir yıl sonra da oğlu Levent Rıza dünyaya geldi.
Çocukluğunu ve genç kızlığını yaşayamadan iki çocuk annesi olmuştu.
Eşi mesleğini seven, dürüst karakterli, çok çalışkan ve gözü pek bir
askerdi.
Ancak 9 Mayıs 1983 sabahı yaşanan bir kazayla, Karakaş ailesinin dünyası kararıverdi.
Roketatar mermilerinin imhası sırasında gerçekleşen patlamada 28 yaşındaki Kıdemli Üsteğmen Bülent Karakaş, kalbine isabet eden şarapnel parçalarıyla şehit oldu. Kazanın bilançosu çok ağırdı: 2 şehit, çok sayıda yaralı… Yaralı kurtulan Tabur Komutanı’nın bacakları kopmuştu!..
* * *
19 yaşındaki Gamze Karakaş, 2 yaşındaki kızı Gaye ve 8 aylık bebeği Levent Rıza ile Doğubayazıt’tan gözyaşları içinde ayrılıp, Denizli’deki baba evine döndü.
Ayrılırken bir daha buraya dönmemek için yemin etmeyi de unutmadı!..
* * *
Küçücük baba evi, onların da katılımıyla bir anda kalabalıklaşmıştı. Bir süre annesi, Komando Binbaşı babası ve 3 erkek kardeşle birlikte, aynı evde yaşadılar.
Şehit eşiydi ama, aynı zamanda genç ve güzel, dul bir kadındı.
Mahalle baskısı sonucu, eşinin vefatından 6 yıl sonra, yine görücü usulüyle evlenmek zorunda kaldı.
Yeni eşi, yurtdışında yaşayan bir işçi emeklisiydi. Onun da ilk evliliğinden 2 çocuğu vardı.
Gamze Hanım’ın bu eşinden de bir erkek çocuğu oldu. Adını Kaan
koydular.
Ancak talihsizlik yakasını bir türlü bırakmıyordu.
Çok geçmeden kocasının sağa sola borç takan batakçının biri olduğunu öğrendi.
Kendisini ve çocuklarını borç sarmalından kurtarmaya çalışırken, hayırsız eş, kendi
çocuklarını da ona bırakıp kayıplara karıştı!
Gamze Hanım için yine baba evine dönmekten başka çare kalmamıştı. Üstelik bu kez 5 çocukla!..
* * *
Eşinin çocuklarına 3.5 yıl süreyle kendi öz evlatları gibi baktı.
Babalarından ses seda çıkmayınca, bu sürenin sonunda onları annelerine teslim etti. Karabasan üstüne karabasan yaşıyordu.
Sevgili annesi kansere yakalanmıştı. Kendisi de birçok hastalıkla boğuşmak zorunda kalmıştı. Doktorların ölümcül hastalık teşhisi koymalarına karşın, çocuklarını başarılı bireyler olarak büyütme arzusu onu hayata bağlıyordu.
* * *
Annesini, henüz 57 yaşındayken, 2004 yılında kaybetti. Babası da iki yıl sonra hayata veda etti.
Bunca talihsizlik arasında, onu mutlu eden tek şey, çocuklarının hayırlı evlatlar çıkmasıydı.
Hem çalışıyorlar, hem de başarıyla okuyorlardı.
Üçü de, hiç tanımadıkları şehit babaları gibi subay olmak, onun bayrağını taşımak
istiyorlardı.
Gaye, liseden sonra girdiği Kara Harp Okulu’nu üstün dereceyle bitirdi.
Oğlu Levent Rıza, İktisat Fakültesi’ni bitirdikten sonra, sözleşmeli
subay olarak Türk Silahlı Kuvetleri bünyesine katıldı.
Üçüncü çocuğu Kaan Dobruca eğer 2 kilo fazlası nedeniyle Kuleli Askeri Lisesi sınavını kaybetmemiş olsa, şimdi o da üniversite yerine, Kara Harp Okulu’nda okuyor olacaktı.
* * *
Hava Savunma Teğmen Levent Rıza kurada nereyi çekse beğenirsiniz?
Doğubayazıt’ı!..
Yani babasının şehit düştüğü 1’inci Mekanize Piyade Tugayı’nı!..