Yıl 2003… İstanbul Teknik Üniversitesi’nde, henüz 19 yaşında, kafası bir karış havada gezen ikinci sınıf öğrencisiyim.
Bir gün, çok değerli “mukavemet” hocamızın dersindeyiz.
Hocamız, öğrenciler arasında korkulan biri… Zira herkes, kendisinin çok gaddar ve de acımasız olduğunu söylüyor. Örneğin; ara sınavdaki sınıf ortalamaları 100 üzerinden, ancak 15-20’leri buluyor.
Dediğim gibi, hepimiz gençlik yıllarının başında; aklı fikri eğlencede olan gençleriz…
Günün birinde arkadaşlardan biri isyan etti:
“Sayın hocam, bize o kadar düşük notlar veriyorsunuz ki ortalamamız düşüyor. Hevesimizi yitiriyoruz!..”
Hocamız derin bir nefes aldı ve “Haksızlık mı yapıyorum?” diye sordu.
Arkadaşımız biraz laubali bir şekilde devam ederek “Evet hocam, gidiş yolumuz doğru olan sorularda, bir virgül kaydırdık diye sıfır puan veriyorsunuz” serzenişinde bulundu.
Sakin sakin dinleyen hocamızın yüzü aniden gerildi ve haykırmaya başladı:
“Demek virgül yüzünden puan kırıyorum ha!.. Şimdi hiç kimse sınıftan çıkmayacak. Hepiniz burada bekleyeceksiniz. Eğer sınıftan çıkan olursa; dersten bırakırım” diyerek hışımla çıktı.
Hepimiz şaşkınlık içinde birbirimize bakıyorduk.
Ne olacağını merak ediyorduk.
Sonra aniden sınıfın kapısı açıldı ve hocamız kocaman bir slayt makinesi ile içeriye girdi.
Hemen bir kutu slaytı hızlıca makineye yerleştirip tekrar sınıfa seslendi:
“Hiçbiriniz dışarıya çıkmayacak!..”
Ekrana gelen ilk görüntüde, kalorifer peteği altında sıkışarak can vermiş bir vatandaşımız vardı.
Az önce başlayan uğultu o anda kesiliverdi.
Bazı arkadaşlar ekrana bakamadılar, bazıları da ağlamaya başladılar. Hatta kusan bile oldu.
Bir sonraki slaytta ise; deprem göçüğü sebebiyle patlayan bir kazan dairesinden fışkıran suların canlarını aldığı yatakhane dolusu ortaokul öğrencisinin görüntüsü vardı.
Hocamız, donup kalan sınıfa doğru döndü ve sesini bir ton yumuşattı. Ama halen öfkesi geçmiş değildi.