“Çanakkale ile ilgili anılarımı hiç unutmam. Ne zaman aklıma gelse gözlerim buğulanır ve ben, o hüzünlü türküyü mırıldanırım:
Ela gözlüm ben bu elden gidersem,
Zülfü perişanım kal melül melül.
Kerem et aklından çıkarma beni,
Ağla gözyaşını sil melül melül.
Bu türküyü Çanakkale Savaşı’nda Erzurum yöresinden bir asker geceleri siperde söylerdi. Sadece metreler mesafesinde karşımızda Anzak askerleri. Onlar da her gece beklermiş bu yanık, insanın içine işleyen güzel türküyü ve güzel sesi. Anlamasalar bile ruhlarına işlemiş. Bu duyguyla mektuplar yazarlarmış: