6 Şubat 2023, saat 04:30…
Telefonum çaldı. Baktım, Haber Müdürüm arıyordu. Hayatımın en acı çağrısına cevap vereceğimi bilmeden açtım telefonu. Kahramanmaraş’ta deprem olduğunu, hızlıca yola koyulmamız gerektiğini söylüyordu.
Aceleyle toparlanıp yola koyulduk. Henüz İstanbul’dan çıkmamıştık ki yine bir telefon geldi.
Bu kez ablam arıyor ve ‘Hatay yerle bir oldu…’ diyordu. Anneme ulaşamadığını anlatıyordu…
Hemen annemi aradım. Şebeke kesik kesik çalışıyor, cılız, güçlükle işitilen bir ses tonuyla konuşuyordu. Sadece ‘Deprem oldu, ben evde mahsur kaldım’ dediğini duyabildim.
Basınçla kapılar şişmiş, elektrikler kesilmiş, binadaki komşular kaçışmış, duvardan parçalar üzerine düşüyormuş. O an ne diyeceğimi bilemedim. Canımdan çok sevdiğim annem, her şeyim çaresizdi, enkazın içinde tek başınaydı. Hat kesilince anneme ulaşamadım bir daha… Ama kararımı vermiştim: Dünya yansa, anneme koşacaktım!..