Uğur Meleke yazdı.
Dünya futbolunda ekonomik uçurumlar her geçen gün büyüyor, zenginler daha zenginleşiyor, orta sınıf zayıflıyor. Bugün Barcelona, Real Madrid, M.City, Bayern Münih gibi kulüpler 1 milyar euroluk takımlarla mücadele ederken, Şampiyonlar Ligi’nin başaltı sınıfı olarak tanımladığımız Sevilla ya da Roma 300 milyonluk ekiplerle onlarla baş etmek zorunda. Beş büyük ligde de durum çok farklı değil: Dördünün şampiyonu aylar öncesinden belli olurken, birinin de ilk ikisiyle diğerleri arasında uçurum var.
Bizim ligimiz, orta sınıf-üst sınıf farkı açısından iyiler içinde. Son bir aya tam 4 takımın şampiyonluk umuduyla girmesi de gayet rekabetçi bir tablo. Elbette bazı genetik gerçekler var, onları da yadsımak imkânsız: Özellikle İstanbul’un 3 büyükleriyle diğerleri arasında Gençlerbirliği-Galatasaray maçı gibi maçlar hep oldu, oluyor, olacak. Mütevazı taraf iyi kapanacak, alanı iyi parselleyecek, yardımlaşacak, savaşacak. Zengin taraf kazanmak istiyorsa en az rakibi kadar istekli, tutkulu, çalışkan olmak zorunda. Gençlerbirliği muazzam bir alan parselasyonu dersi verdi zengin rakibine. Ümit Özat, başlangıçtaki 5-4-1 dizilişini bu kez hiç değiştirmedi. Sessegnon ve Manu gibi hücumcu ayaklar dahil, Jailton’un bir-iki aksaması dışında hiç kimse bloğu bozmadı. Şemaya kusursuz riayet ettiler. Aralarında neredeyse hiç boşluk bırakmadan oynadılar. Akan oyunda da Galatasaray’a hemen hemen hiç net pozisyon vermediler.
Galatasaray’sa neredeyse yüzde 80’le topla oynamasına rağmen, pozisyon üretimi konusunda kısır bir gün yaşadı. Evet, yaratıcı futbolcuları durgundu; ama şunu da göz ardı etmemek gerek, deplasmanlarda İstanbul’da olduğu kadar tutkulu oynamıyorlar.
Terim’in de de...