BU sezonki Fenerbahçe, çimentosunda kan-ter-gözyaşı olan bir yapı.
Aykut Kocaman bu takımı yaparken tercihi koşucular, mücadeleciler, vazgeçmeyenler oldu. Kolektif bütünlük, birlikte hareket edebilme, savunmacı forvetler Kocaman’ın öncelikleri. Taktik disiplin ve mücadele, oynamak isteyen rakiplere karşı eli Fenerbahçe’ye geçirebiliyor. Başakşehir’i, Göztepe’yi, Alanya’yı, ilk devrede Beşiktaş’ı bu sayede yendiler. Ama Fenerbahçe’nin rakibi de kendileri kadar mücadeleciyse, koşucuysa, blok halinde durup hızlı çıkmayı iyi beceriyorsa işler karışıyor. Konya ve Akhisar gibi. Dünkü mücadele, Aykut Kocaman’la zihinsel ikizi arasındaydı adeta. TAKDİRE ŞAYAN Akhisar’ın iki açık oyuncusu, belki de ligin en iyi savunmacı açıkları. Ligin en iyi koşucularından Larsson’un defansif becerilerine zaten aşinayız. Sağ açık Eray da maçı 4 başarılı dripling, 5 yerde müdahale, 4 bloklamayla kapatıyor. Bu veriler, zaten Aykut Kocaman’ın açık oyuncularından beklediği veriler. Kocaman’ın rakibi, onun kendi takımından istediklerinin benzerini yapınca, blok halinde iyi durup, kontraya da etkili çıkınca dünkü gibi bir tablo çıkıyor işte ortaya. Akhisar’ın başarısı takdire şâyân. Ancak Fenerbahçe gibi bir büyük takım, böyle dirençli bir rakiple karşılaştığında çareyi onlardan daha fazla savaşmakta değil, sahaya daha fazla kalite koymakta arar. Kocaman’ın bence bu yılki en büyük eksiği de bu. Bir büyük takım, sahaya maksimum yetenekliyi koyarak, yüksek pas kalitesi yakalayarak, seri ve zeki oynayarak sonuca gitmeye çalışır; sadece rakibinden fazla savaşarak ve ter dökerek değil. Bazı oyuncula...