Gerideki altılı bloğu hiç bozmuyorlar, kolay boşluk vermiyorlar. Dün de golü erken bulunca, 80 dakika kapandılar ve acı çektirdiler Trabzon’a. Yanal eğer ikinci devredeki göbekte Sosa’lı, on numarada Yusuf’lu düzeniyle maça başlamış olsa, belki golleri daha erken de bulabilirlerdi. Ama ilk yarıdaki şaşkın diziliş, 45 dakikayı çöpe attı doğrusu.
KEYİF VERDİLER
Her şeyden önce tarihe şu notu düşmek lazım: Dün Medical Park Stadı’ndaki maçı izleyenler, skordan ve gidişattan bağımsız olarak memnun ayrıldılar oradan. Çünkü 18 yaşında bir çocuk, 45 dakika boyunca muazzam keyif verdi izleyenlere. Sadece Trabzonlular’a değil, Gençlerbirliği tribününde tek başına oturan o güzel sporsevere de sorun, muhtemelen aynı yanıtı alacaksınız: Bu çocukta iş var.
Sadece 18 yaşında ve 1,68 boyundaki Abdülkadir Ömür’ü izlerken şunu düşündüm ister istemez: Futbolcunun yerlisi yabancısı, genci yaşlısı, ufağı irisi yok; iyisi kötüsü var. Kadroda ister 2 yabancı olsun, ister 22... Teknik direktör ister Türk olsun, ister Mozambikli. Böyle bir futbolcuyu kim sahada görmek istemez Allah aşkına? İyi oynayan bir Yusuf Yazıcı’yı, Abdülkadir Ömür’ü kim kesebilir?
DAHA FAZLA!
Geçen hafta sadece 3 dakika oynayan Abdülkadir’i izleyince, yazımın başlığını “Daha fazla Abdülkadir” olarak atmıştım. Bugünkü manşetim de şu: “Daha fazla Yusuf, daha fazla Abdülkadir”. Trabzon, Gökdeniz-Fatih’ten beri böyle bir kıvılcım yakalamamıştı. Umarım yıllarca izleriz bu ikiliyi hem Trabzon, hem de milli takım formasıyla.