Zaten hiç alışmamıştık ki...
12 Mart cehenneminin koyu karanlığında 6 Mayıs 1972 sabahının alacakaranlığında babamın, Buldan Kaymakamı Turgay Zileli’nin hıçkırıklarıyla uyandığımda ilkokul 4. sınıf öğrencisiydim...
Benim gözümde ilçenin en kudretli, en güçlü adamı olan babam hem ağlıyor hem de öfkeyle söyleniyordu:
- Allah belalarını versin, gencecik çocukları astılar, bu devletin kaymakamı olmaktan utanıyorum...
Koşup sarılmış onunla birlikte ağlamıştım.
Birinci Milliyetçi Cephe döneminde Elazığ’da babamın yanında lise birinci sınıfta okuyordum. 70’lerin ilk yarısındaki kavga, dövüşlerin yerini, kanlı eylemler almaya başlamıştı. Hemen her gün epey hırpalanmış bir şekilde eve döndüğümü gören babam “illallah” demiş okula polis eşliğinde göndermeye başlamıştı beni.