Evleneceklerin tasarruf ehliyetine sahip olmaları gerekir. Bu da yedi yaşına ulaşıp iyiyle kötüyü ayırt etme gücünü elde etmekle gerçekleşir. Alt yaş sınırı kızlarda 9 erkeklerde 12’dir...”
Bu satırları okuduğumda, karşı konulamaz bir tiksintiyle midemin bulandığını, utanç duygusuyla yüzümün alev alev yandığını hissetmiş, 5 yaşında bir kız babası olarak, bunu yazan ve dağıtan insanlar adına insanlığımdan utanmıştım...
Daha ilkokul çağında bir kız çocuğuna “evlenebilir” fetvası veren zihniyetin egemenliğinde bu güzelim ülkenin hangi karanlıklara, hangi ilkelliklere, hangi sapıklıklara savrulabileceğini düşünüp dehşetle titremiştim...
İnsanlara güzelliği, doğruluğu, eşitliği ve kardeşliği anlatması gereken dinin yobaz ellerde nasıl bir sapkınlığa ne tür bir faşizme, ne denli koyu bir ayrımcılığa yol açacağını görüp bu ülkenin insanları adına korkmuştum...
-Din bu olamazdı...
Kitabın adı: “Delilleriyle Aile İlmihali” idi…