Bazen heyecandan bir kısmımızın kafası karışıyor.
Müsaadenizle şunu kabaca söyleyeyim:
1. Türkiye’de faşizm olmadı…
2. Türkiye’de devrim olmadı.
***
Bu biraz şu demek:
Son seçimler “sınıfsal” bir şey değil, “tek adam”a dair ve ona karşı bir şeydi.
AKP’ye sahip çıkan yüzde 41 için de öyle…
AKP’den kopanlar için de öyle.
Karşısında konuşlanmış partiler için de öyle.
Bunların içinde “en farklı” sözlere sahip HDP bile, nihayetinde barajı aşmaya kilitlendi ve cari kuvvet kaynağı “Seni başkan yaptırmayacağız” oldu.
Bu “kısa program” başarı kazandı seçimde.
Yoksa Türkiye’de sınıf ilişkilerini altüst edecek bir şey değil.
Elbette “otoritenin otoriterliği”ne karşı yüzde 41 dışında blok bir tavır vardı…
Ama yerine ne konacağına dair değil.
Sadece onun her yere tahakküm etmemesi için!
***
Bundan sonrası, bu ülkede hep olan şeydir.
Darbelerin de, demokrasiye geçişlerin de, birbiri yerine gelen iktidarların da nihayetinde becerdiği iş:
Sermaye düzeninin tahkimi!
Bundan iki nispi siyasi kopuş ihtimali oldu siyasi tarihte: