Aylan’ın ailesi, yani böyle yüzlerce ölü veya yollardaki, kamplardaki binlerce çocuğun ailesi Batı yerine
Güney’e gitmeye çalışamaz mıydı?
Öyle ya, Suriye ve Irak’ın güneyinde, güneydoğusunda “çok zengin ülkeler”vardı.
Türkiye’den de, Ürdün’den de… Hatta nice Avrupa ülkesinden de.
Öyle ya, hem onlar da aynı dindendi.
Öyle ya, hem onlar da Arap’tı.
Öyle ya, o devletler de istikrar içindeydi!
Neden öyle yapmadılar?
***
Basit görünen ama esasen çok ağır ve ölümcül cevap, “Umudun Batı’da olması.”
Sömürgeciliğin, emperyalizmin talan ettiği toprakların çocuklarının bir kaderi bu; kadim celladına gitmek ve esasen “insan hakları” deneni de, ancak orada bulacağından zaten emin olmak.
Bu bir sürü yönden tartışılır elbet.
Ama konu şimdi o değil.
***
Konu, neden bata bata Batı’ya Batı’ya gittikleri değil…
Neden zengin Arap ülkelerine gitmedikleri, gidemedikleri?
İşte bu sorunun cevabı, Türkiye’de de devletin, iktidarın da özenle gizlediği, mevzu etmediği, müsebbiplerine tek laf etmediği büyük bir ikiyüzlülükten başka bir şey değil.
İkiyüzlülükten de öte; ihanet!
***
Irak ve Suriye bugün ne olduysa, elbette birinci derecede başlarındaki despotlar sorumluydu, daha Batı’ya gidip gidip “Amerika’yı” ve müttefiklerini yeniden keşfetmezsek.
Fakat Irak istilası, bir zamanlar İran’a karşı kimyasallarla donatılıp saldırtılmışSaddam’ın “Kuveyt işgali” bahanesiyle bir Suudi projesiydi esas.
Suriye’deki iç savaş da, Batı (ve Ankara) kadar, hepsinden önce, S. Arabistan, Katar ve diğer Körfez ağalarının projesiydi.
Yüz binlerce ölü, on binlerce ölü çocuk, milyonlarca göçmen ve onca Aylannihayetinde bu projelerin de eseri.
***
Zengin, kibirli, petrolün ve paranın karasına bulanmış despot Körfez efendilerinin ikiyüzlülüğünün orta yeri bu:
Topraklarından koparılmasında rol oynadıkları çoluk çocuk milyonlarca insana kapılarını kapalı tutmaları!