Çok kısa sürede, “medeniyetlerin beşiği Akdeniz”de 1100 “mülteci”nin umutları da hayatları da suda yok oldu.
Kadın, erkek, çocuk, siyah, beyaz, bir kısmı Hıristiyan, çoğu Müslüman’dı.
İç savaşlardan, açlıktan, katliamlardan, etnik nefretten kaçıyorlardı.
Çıkış yoktu, kaçış yoktu!
***
2014’te en az 3 bin 419 mülteci Akdeniz’de boğulmuş.
2015’te son faciaya kadar en az 900’dü, şimdiden dört ayda 1600’ü bulmuş olmalı.
Ölümden kaçıyorlardı, ölüme gittikleri sırada.
Elbet “kendi topraklarındaki sorunlar” yüzünden; elbet “kendi topraklarındaki zalimler, despotlar, katiller, kıyamcılar, kırımcılar, nefret ve şiddet cellatları” yüzünden.
Varmaya çalıştıkları “Avrupa”, umutları “Avrupa”; kapağı atmış, orada doğmuş akrabalarının Avrupa’sı, TV’deki maçlarda gördükleri “Arap ve Afrikalılardan” veya “Arnavutlardan” müteşekkil “Avrupa milli takımları”, işte o “demokrasi, barış, insan hakları, kardeşlik kıtası”ydı.