Artık kimse, ‘oturup konuşulsun, bu adamların, barışı bozduklarına, çözüm sürecine ihanet ettiklerine, söylemeseler de pişman oldukları her hallerinden bellidir, bir araya gelinsin’, çağrısı yapmasın. Artık hiç kimse, ‘masaya dönülsün adamlar bunu istiyor’ gibi meseleyi anlamaktan uzak laflar etmesin. Çünkü Türkiye’nin en büyük toplumsal barış projesini bozanların, yaklaşık 6-7 aydır Güneydoğu’yu kana, şiddete bulayanların bunu tesadüfen yapmadıklarını, bu durumun izlenen şiddette dayalı bir stratejinin kaçınılmaz ve istenen neticesi olduğunu görmeyenlerin, zaten bu konuda bir şey söylemesinin de bir anlamı olması beklenemez.
“Yıllardır Ortadoğu’da güçlü bir devlet olmasın istenmiştir. Başta İsrail olmak üzere Batını’nın stratejik çıkarları açısından zayıf, dışarıdan kontrollü, müdahaleye açık anti demokratik siyasi yapılarla yönetilen bu bölgenin düzenini değiştiren iki hareket ortaya çıkınca, durum değişmiştir. Bunlardan biri Türkiye’nin bu statükonun dışına çıkmasıyla ilgilidir.”
Kimin iradesi
Önce siyasal yapıda demokratikleşme reformlarıyla köklü bir değişime giderek, ‘militer-Batıcı elitlerin kurumsal hakimiyetine’ son veren Türkiye, ekonomik politikalarıyla, konjöktürü de yanına alarak, ciddi bir büyüme performansı ortaya koyunca, Lozan’dan bu tarafa girdiği Batı vesayetinin dışına çıkmıştır. İkinci hamle, ‘Bahar Devrimleriyle’ diğer bölge ülkelerinden gelmiştir. Artık Ortadoğu’nun eski düzeninin devam edemeyeceği ortadadır.
İşte böyle bir aşamada Batı sistemi, bu bölgesel değişim dalgası karşısında, önce tereddüt edip sonra eski düzenin yanında yer alınca, tablo hızla başka bir yönde şekillenmeye başlamıştır. Mısır’da, Tunus’ta eski düzeni yeniden ihya etme çabalarına, Suriye’deki kararsızlık eklenince Batı, ne yapacağını bilen, üstelik ABD işgali sonrası, Irak’ın Kürt Bölgesi hariç, tamamında kontrolü ele geçiren İran’ın hamleleriyle karşı karşıya kalmıştır. “İran bugün, totaliter bir ideolojik yorumla mezhep siyasetini, Suriye krizinde etkin hale sokup bütün bölgeye yayma çabasında olan bir konumda bulunmaktadır.”
Rusya’nın devreye girmesi, yüz yıl sonra bu coğrafyanın siyasi haritaları yeniden çizilirken, ‘burada yer almak istemektedir’ gibi yorumlanabilir. İran olmadan bu girişimin tek başına sınırlı bir etkisinin olacağını unutmamak gerekir; çünkü İran, geleneksel mezhep siyaseti gibi ‘eski zamanın ruhuna’ uygun, geri bir siyasi anlayışı temsil etse de bölgede ‘organik bir dayanağı’ olan bir ülkedir.