İnsanlara kendi tutturdukları yollar hoş, güzel, haklı gösterilmiştir. Dünyada insanların ihtilafının, bu ihtilafın bir arada beraber devam edebilmesinin tabiatındandır bu durum. Kimse haksız olduğunu düşüne düşüne bir yol tutturmaz. İnsanın tutturduğu yolu, hele bu yol başkalarından ayrışıyorsa, bir haklılaştırma süzgecinden geçirmeden yürümesi mümkün değil. İnsanlara tuttukları yol, ideolojiler güzel gösterildiği gibi, kendileri de bu tutturdukları yolu süslemek, onları hoş ve şirin göstermek için çalışır dururlar. Bir tür kendi kendini ikna süreci her zaman devrededir. Söylemin önemli bir kısmı yürünen yolun, yapılan tercihin güzellemesine, haklılaştırılmasına adanır. Rahatlamaya ihtiyacı vardır çünkü insanın. Yapmış olduğu tercihin doğru olduğuna inanmak, sırf onu değiştirmenin zahmetinden kaçmak için bile olsa, azımsanmayacak bir ihtiyaçtır. İnanç, tam da bu açıdan oldukça tuhaf bir mekanizmadır ve çoğu kez insanı tutturduğu yola mahkum eden uyuşturucu bir konfordur.