1950’lerden bu yana Amerikan kültür kuşağı içinde yer aldığımızı inkâr edemeyiz. Bu süreç Amerikan askerinin kahramanlığını anlatan II. Savaş belgeselleriyle başladı, Hollywood filmleriyle kapsamını genişleterek devam etti. Vahşi yerlileri haklayan hızlı ve cesur kovboylar, kötü adamları en zor koşullarda avlayan kahraman ve romantik kasaba şerifleri... Her biri melek karakterinde şefkatli, hem anaç hem korunmaya muhtaç, şarkı da söyleyebilen güzel kadınlar... Aslında ortalama Amerikalının dünyaya bakışını yansıtan bu kahramanlarda bir tür masumiyet vardı. Bu masumiyetin, insanlığı kurtaran yakışıklı Amerikalı kahraman ile onu yok etmeye çalışan ölüm makinesi çirkin Rus’u karşı karşıya getiren Soğuk Savaş filmlerinde bile bir ölçüde devam ettiğini söyleyebiliriz.
Amerikan filmlerinde masumiyetin kaybolduğu dönem Vietnam Savaşı sırasında ve sonrasında başladı. Sıradan bir seyirci olarak ben o filmlerde şunu gördüm: Farklı kıtalardan gelen, çeşitli ırkları ve etnik grupları bir potada eriten Amerikan milleti dışında bir uygarlık ve insanlık yoktur, dışarıdaki dünya yabancı, karanlık ve düşmandır. Dünyanın mikrokozmosu olarak Amerika tasavvuru kültür emperyalizminin temelidir.
İnsan başının cep telefonu önünde eğilmediği, sosyal medyanın ağır bir bağımlılık yaratarak sosyalleşme yanılsamasına ve şöhret budalalığına yol açmadığı 60’lı yıllarda Hollywood filmleriyle, naylon gömlek kot pantolonla, “Kes” denilen spor, “Loafer” denilen makosen ayakkabılarla, lolipop, country ve caz müziği, hatta Gece Kulübü ve bol camlı şömineli apartman mimarisiyle büyük kentlerde yayılan Amerikan kültürü, Yankee kapitalizminin vahşetini anlatan Amerikalı yazarlarla, Steinbeck, Sinclair, M...