Kurt ve çakal gibi vahşi hayvanların yanı sıra, doğada beslenen iri köpek sürüleri de aç kaldıkları zaman avlarını önce kuşatırlar, sonra beklemeye başlarlar. Bir insan ya da hayvan olan av, kuşatmayı yaramayacağını, dövüşerek kurtulamayacağını anlayıp hareketsiz kaldığı zaman, kuşatanların en cesur olanları saldırıya geçerek kurbanı birkaç yerinden yaralar. Sonra geri çekilip beklerler. Bu saldırı avın direnme gücüne bağlı olarak birkaç kez tekrarlanır. Avcı sürüsü, kurbanın iyice yorulduğunu ve yeterince kan kaybettiğini anladığında netice alacak şekilde son saldırıyı yapar. Kararlı bir düşman tarafından parçalanmak üzere bu şekilde kuşatılan birinin kurtulma şansı çok azdır. Böyle durumlarda ateş yakmanın ne kadar önemli olduğunu Jack London’ın öykülerinden biliyoruz. Fakat bu sadece süreyi uzatır, akıbeti geciktirir. Kuşatanlar ateşi besleyecek malzemenin ve kumanyanın tükenmesini bekleyecek kadar sabırlı ve kararlıdır. Böyle bir kuşatılma ve parçalanma sahnesinin hazırlanma sürecinde pek çok etken devreye girer, beklenmedik olaylar olur. Kuşatılan kişinin yalnız olmaması çok önemlidir. Fakat bu da bir güvence sağlamaz. Beraber yola çıktığınız kişiler, kuşatmayı fark etmeyebilirler, dahası önemsemeyebilirler. Dik kulaklarda, kanlı gözlerde koruyucu bir ifade arayabilir, bir tür kurtuluş umudu bulabilirler. Aradan sıyrılabilecekleri düşüncesiyle kuşatmanın bir parçası hâline gelebilir, kurtlarla, çakallarla birlikte uluyabilirler. Demek ki kuşatılmanın öncesindeki hareket tarzı önemlidir. Kurtlara adam kaptırmamak, grubu zayıflatmamak için esnek olmak şarttır; dosta düşmana karışık mesaj vermemek, tutukluk yapabilecek silahları seçmemek, mühimmatı dikkatli kullanmak, “alar...