Günümüzde dünyanın hiçbir yerinde saf anlamda sınıf hareketi yok. “Saf anlamda” derken, sanayi işçilerinin kendiliğinden ya da kendinde bilinç geliştirerek giriştikleri ekonomik ya da siyasi grevleri, genel grevleri, mitingleri, yürüyüşleri kastediyorum. Duvar yıkıldıktan sonra kapitalist sınıflara korku salan, dalgalar halinde gelişen kitlesel işçi hareketleri görülmedi. Bunun pek çok sebebi var: Üretim süreçlerinde ileri teknoloji kullanımı büyük ölçekli fabrikaların küçük üretim birimleri halinde dağılmasını sağladı, sendikaların işlevi azaldı, geleneksel devrimci önderlikler dağıldı, etnik ve dinî ayrışmalar bütün sınıfları kendi içinde böldü.
Fakat öte yanda, küreselleşme sürecinde neoliberalizmin emekçi sınıfların arasına katarak proleterleştirdiği orta sınıfların; doktor, mühendis, iletişim uzmanı, öğretmen, öğretim üyesi gibi meslek erbabının, dağınık ve bölünmüş işçi sınıfıyla birlikte sisteme meydan okuduğu pek çok kitle hareketi oldu. Geleceğin devrimci mücadelelerini belirleyecek olan, ABD’den orta ve güney Avrupa’ya, Latin Amerika’dan Türkiye’ye kadar yayılan bu kitle hareketleridir.