07 Ocak 1946’da Demokrat Parti’nin kurulması, başlangıçta iktidar partisi CHP tarafından hoş karşılanmış gibi gözüküyordu. Bunu kendine “Millî Şef” dedirten ve kafasında kuyrukları bir birine değmeyen kırk tilkinin dolaştığı varsayılan İsmet Paşa’nın bir oyunu zannedenler de az değildi. Fakat zamanla DP’nin CHP’yi salladığı görülecek, CHP de yeni partiyi anlayışla karşılamaktan hızla vazgeçecekti. Kılıçlar artık çekilmişti.
Baskılar artıyor, DP ise baskılara rağmen gelişiyordu. Anadolu maya tutmuş, yeni parti benimsenmişti. Parti mitingleri mahşeri kalabalıklara sahne oluyordu. Halk ezansızlıktan, Kur’an’sızlıktan, baskıdan, şiddetten, yokluktan, yoksulluktan, kuyruktan, karneden, fukaralıktan, kısacası yılların iktidar partisi CHP’den bıkmıştı.
Ama Demokrat Parti’nin önemli güçlükleri vardı. Her şeyden önce teşkilatlanmasını tamamlamakta zorlanıyordu. Çükü bazı il ve ilçelerde Demokrat Parti tabelâsını asacak taraftar bulamıyordu. Bulunanlar, tek parti memurları tarafından baskı ve şiddet uygulanarak yıldırılıyordu.
Meşhur 21 Temmuz 1946 “baskın seçimi”ne bu şartlarda girildi. İsmet İnönü, seçimleri öne almış, DP teşkilâtlanmasını tamamlayamadan seçime girmek zorunda kalmıştı. Yine de CHP özgür bir seçimi göze alamamış, seçim sistemine “açık oy gizli sayım” biçiminde bir garabet sokmuştu.
Bu sistemin gereği olarak oylar CHP memurlarının, jandarmanın ve polisin gözlerinin önünde açıktan kullanılacak, oyların sayımı ise kapalı kapılar arkasında yapılacaktı.