“Ciddi” bir televizyon kanalı, tanınmış bir “sunucu”, ikikonuktan biri de “profesör”, konu da “Kemalizm” olunca, ilgilendim…
“Belki bu kez biraz gerçekçi yaklaşırlar” diye düşünüp umutlandım hattâ…
Yazık ki, daha ilk cümlelerde umudum tökezledi, baktım ekranı övgü götürüyor: Baştan sona tamamen “duygusal”…
Eleştirel yaklaşımlar adına söylenen birkaç cümle bütünüyle “soyut” ve “muğlak”: Her zamanki gibi, “Canım elbette Atatürk döneminde de bazı hatalar olmuştur” seviyesinde kalıyor, ama kimse ne gibi hatalar yapıldığını söylemeye yanaşmıyor.
Dakikalar ilerledikçe övgünün dozajı artıyor, bir ara profesör konuk, “Profesörlüğümü cumhuriyete borçluyum” deyince, dona kalıyorum.