Geçen hafta 10 Ocak Dünya Çalışan Gazeteciler Günü dolayısıyla iletişim fakültelerinin gazeteci adayı genç öğrenciler anket yapmak için aradı. İnternet üzerinden 40'a yakın soruyu cevaplandırmıştım ki, özelden "Meslekdaşlarınıza tavsiyeleriniz?" sorusunu yapıştırdılar. Alem çocuk bunlar, orantısız zekaya sahipler. Bir de arkalarından "Z kuşağı" geliyor. Tatminkar cevap vermek zor. Yine de tereddüt etmeden "Vasiyetlerini yazsınlar!" diyebildim. Belli ki soğuk duş etkisi yapmış. Bir anda on-line soru bombardımanına uğradım. Sadece "5N1K" değil, basın tarihinden, Cumhuriyetteki gelişmeler, hapisler, mahkemeler, gözaltı, tutuklama, dayak yeme, suikaste uğrama, bomba ile havaya uçurulmaya, özel hayata dair yüzlerce soru. Tek tek yanıtlamak mümkün değil. Kontra soru ile kısa kesmeyi tasarlayarak: "Aranızda kaç kişi, Hasan Tahsin olmayı göze alır? İlk kurşunu sıkmayı göze alan kaç yürek var?" dedim.
Sonuçları paylaşmam mümkün değil. Anket sonuçlarının sağlıklı olabilmesi için çapraz sorgulamaların neticesini görmek şarttır. Bunu yine üniversitelerimizin bilimsel metod ile yayınlaması gerekir.
***
Tartışma had safhaya ulaştığı sırada, zaman darlığı bahanesi ile sanal toplantıdan ayrılmak istemiştim ki: "Peki ya siz vasiyetinizi yazdınız mı?" suratıma tokat gibi patladı. Bir nevi ofsayta düştüm. 25 yıl önce oğlum olacağını öğrendiğimde doğmamış bebeğe günün birinde yaşayabileceği cenaze törenim de yapacağı konuşmayı yazıp posta ile göndermiştim. Halen saklıyor... Arada bir de gülüyor... Ancak "Vasiyet" yazmadım... Zaman zaman sözlü olarak duygusal ortamlarda konuşmuş olsam da yazıp, notere tasdik ettiremedim. Sevdiğim, sıkça kullandığım: "İnsanlar sözleri ile, hayvanlar boynuzlarıyla bağlanır" özdeyişini yerine getirme zorunluluğum doğmuş oldu. Hele hele gazeteciler hemen her gün hedef gösterilirken vasiyet aynı zamanda ihtiyaç oldu. Canım memleketimin önemli siyasi partisinin lideri seçimlerden bir gün sonra kendisine yandaşlık, hükümete yalakalık yapma...