İnsan sevdiklerinin ardından bazen yazamıyor. Baba gideli 29 yıl, ağabeyim 16, Annem ise 5 yıl oldu. Defalarca denesem de duygularımı yansıtamam diye yazamadım ölümlerini. Eli gitmiyor insanın... Sevgili Burhan Ayeri için bugün-yarın derken yazamadım bir türlü. Gazetemiz kurulduğu günden bu yana 17'nci yazarını da kaybetti. Burhan Ayeri'den sonra Ahmet Yabuloğlu "Onaltıncı yazarımızı kaybettik" diye yazınca keder ile "Sıra hangimizde?" cevabını vermiştim. Büyüğümüz olarak fırçasını da yedim. Dün gece telefonuma "Muhittin Nalbantoğlu'nu kaybettik" mesajı düşünce tereddütsüz kağıt kaleme sarıldım. Ayaklı kütüphane idi. Yaşayan en büyük tarihçiydi. Sıkı mı tarihi bir kişilik ya da olaydan bahsedin. Araya girer en küçük ayrıntısına kadar o anı yaşarcasına ders verirdi. Hastalık derecesinde kitap düşkünüydü. Arşivleri evlere, depolara sığmazdı. Yeniçağ yayına başlamadan haftalık Kurultay Gazetemiz döneminde aramıza katıldı. Öylesine benimsedi ki gazete binasında yatıp-kalkar oldu. Pazar günleri şafak sökmeden çıkıp eskici pazarlarının yolunu tutar son kuruşuna kadar çantalar dolusu kitapları yüklenir gelirdi. İstanbul'da tanımadığı, gitmediği sahaf yoktu. Maaşının çoğunu kitapları için kiraladığı depolara öderdi. Hangi kitap kaç yılında, hangi yayınevinden, kaç adet, hangi matbaada basılmış bilirdi. Önemli gördüğü kitapların birinci baskısından sonuncusuna kadar mutlaka alırdı. 1970-1980 yılları arasındaki Tercüman Gazetesi'nin 1001 Temel eserleri kitaplarının tamamı Muhittin Nalbantoğlu'nun elinden geçmiştir. Roman gibi hayatı vardır. TRT'nin tek kanal olduğu yıllarda tarih programlarındaki burma bıyıkları gözlerimin önünden gitmiyor. 86 yıllık ömrünün henüz 7'nci yaşında Bab-ıali'de yayınevi çıraklığı ile başlamış, bu hayatta tanımadığı yazar ve yayıncı yoktu. Olağanüstü hatıralar anlatırdı."Hocam bunları yazın" dediğimizde: "Yazıyorum tabi... 6 cilt bitti. Seneye basılacak" sözlerini son 20 yıl en az bin defa duydum. Hele bir "Ankara Düştü" adını verdiği çalışma...