Başkent Klubü Başkanı Dr. Metin Özarslan ve Ankara sevdalısı Şevket Bülent Yahnici telefon ile arayarak "27 Aralık Atatürk'ün Ankara'ya gelişinin 101 yılı için" yazı istediler. Dizlerim titredi... Başkentte doğup, yaşayan bir Cumhuriyet çocuğu olarak ağır görevdi. "Hayır" demek mümkün olmadığı için daldım kütüphaneme... "Suyu Arayan Adam"ın, Şevket Süreyya Aydemir'in Cumhuriyeti anlattığı ciltlerine yumuldum. Mustafa Kemal'in Dikmen sırtlarında Seymenler ve Bektaşiler tarafından karşılanması ve sıradan bir Anadolu kasabası konumundaki Ankara'nın sokaklarını, insan manzaralarını anlatımlarını yeniden okurken farklı duygulara kapıldım. İstiklal Harbi günleri, Cumhuriyetin ilanı, heyecanı, Osmanlı döneminde toplu iğne üretemeyen genç Türkiye Cumhuriyeti'nin yüzlerce yıl ıskalanan sanayi devrimine emekleyerek başlama gayreti siyah-beyaz filmleri anımsatarak o dönemin güçlüklerini serdi gözümün önüne Aydemir, Cumhuriyetten hemen sonra bütün dünyada yaşanan kuraklığın Ankara'ya yansımasının dramını da yazmış. 1924'de başlayan ve 3 yıl süren kuraklık esnasında sadece kuyulardan elde edilen içme suyunun bulunamaz hale gelişini, salgın hastalıklarla özellikle çocukların ölümlerini de kaleme almış. Benzeri hatıraları farklı kaynaklardan okumuştum. Fakat "Suyu Arayan Adam"ın ki çok farklı...Ankara'da yaşayanların Çubuk Barajı'na dair hatıralarını yazmıştım. Atatürk'ün Cumhuriyete kazandırdığı ilk baraj olan Çubuk Barajı'nın yeniden düzenlenmesini yakından izlerken: "Atatürk'ün eserlerinden kimler, ne ister?" sorusu takıldı kafama. Cumhuriyet ile beraber yurdun dört bir yanında seferberlikler ile yapılan eserlerin çoğunluğunun adı haklı olarak Atatürk'ün adını taşıyordu. Stadyumlar, spor salonları, kültür merkezleri, şehir meydanları, ana caddelerin isimlerine Atatürk de çok yakışıyordu. Son 15 yılda çeşitli bahanelerle yandaş müteahitlere yıktırılıp, yaptırılan yeni tesislerden adını silenler, insanımızın yüreğinden O'nu sökemedikleri gibi sevgi...