Bana her gün bayram... Ancak askerde ve mahpusta bayramın ne anlama geldiğini unutmuş değilim. Bayram sabahı askerde, komutan tüm personeli toplayıp kolonya ve şeker dağıtırken tek tek bayramlaşır. Hapishanede müdür, gardiyanları ile beraber koğuşları dolaşır falan... Cezaevlerinde bayram için özel ve açık görüş imkanı verilirdi. İki bayramdır pandemi koşulları yüzünden yapılamıyor. Hasret de özlem de katmerleniyor. Fazladan telefon hakkına görüntülü görüşme eklenmiş. Kimbilir gazeteler gününde verilir bayram şekeri niyetine. Bu bayram Müyesser'in "Naber Müdür" diye başlayan sesini duyamayacağım. Murat'ın "Abim" hitabından mahrum kalacağım. Cidden canım yanıyor. Uzvumu kaybetmiş gibi yüreğim acıyor. Müyesser ile Barış antrenmanlı mahpusa... Kaç bayram geçirdiler beton duvarların ardında. Ancak Murat ile Hülya için bu bayram daha acı geçecek. Çocuklarına sarılamayacaklar örneğin. Saçlarını koklayamayacaklar...Meslek hayatımın en zor yazısını kaleme alırken moda deyim ile empati yapmaya çalışsam da beceremiyorum. Ranzaya uzanıp tavana odaklanan bakışlarımla delemiyorum betonu. Ya da kısa voltalarda adımlarımı saymakta güçlük çekiyorum mesela. "Unutulduk ulan içeride..." hayıflanmasında migren ağrılarım artıyor. Sahi içerideyken unutulduğu hissine kapılmak nasıl bir şey. Dedim ya beceremiyorum şu empati denen zımbırtıyı...Müyesser Abla, Sevgili Murat, gazetecilik mesleğinin yüz akı Barış ve annelerin en güzeli Hülya; sakın ola ki sizleri unuttuğumuzu sanmayın. Adlarınızı anmadığımız gün yok. Rüyalarımıza bile giriyorsunuz. Abla, inanır mısın en son benim ofiste oynadığımız tavladan sonra elime zar almadım. Pandemiden dolayı kahvede oyun yasak. Sen içerideyken pişti oynamıyoruz. Çayın tadı yok. Şenol Hoca seni kızdıramıyor ya... Adını duyunca gözleri doluyor. Daş Mehmet'in tahlilleri temiz çıktı. Kendinden çok seni düşünüyor. Kafkas Ağabey her gün yeni eylem planlarında. Messi Sebo'nun ağız dolusu güldüğünü görmedim. Niyazi seni sorarken...