İlk duyduğumda gerçekten şaşırmıştım. “Yok canım bu kadar da olmaz, abartmışlardır” falan demiştim. Doğruymuş... Yazar Cemal Tunçdemir’in bir yazısında konu şöyle anlatılıyor:
1981 yılında yemin ederek ABD Başkanlığı’na göreve başlamasından yaklaşık bir ay sonra dönemin ABD Başkanı Ronald Reagan ve eşi Nancy Reagan, Beyaz Saray’da akşam yemeğini yedikten sonra hiç beklemedikleri bir sürprizle karşılaşırlar. Görevli garson, yemeğin hesap faturasını getirmiştir. Başkâhyanın bir garsonla gönderdiği hesap faturasında sadece o akşamın değil, son 1 ayın bütün yemeklerinin hesabı da yer almaktadır. Sadece yemekler de değil... Ağırladıkları kişisel misafirlerin, 1 aydır kullandıkları kuru temizleme hizmetinden, diş fırçası, diş macunu, temizlik ve parfümeri malzemelerine kadar bütün kişisel malzemelerin ücreti de miktarlarıyla beraber kaydedilmiştir. Ronald Reagan, hesabın büyüklüğüne şaşırsa da görevlinin getirdiği faturayı gülümseyerek alır ve muhasebeye maaşından ödenmesi talimatını verir. Kocasının aksine Nancy Reagan’ın şaşkınlığı çok daha büyüktür. Anılarında,‘Kimse bize başkan ve eşinin Beyaz Saray’da yaşarken yedikleri yemeklere ve kullandıkları günlük malzemelere para ödemek zorunda olduklarından bahsetmemişti’ diye anlatıyor o şaşkınlık anını.’’
ABD Başkanları Beyaz Saray’a kira ödemez, ama onun dışındaki her şey maaşlarından kesilirmiş... Sadece resmi devlet konuklarının ağırlanma masrafını Amerikan vergi mükellefleri ödermiş. Konuyu çerez tartışmalarına getireceğim elbette. Vergi mükellefleri yani vatandaşlar, devletin ve devleti yönetenlerin harcadığı her kuruş için fikir yürütme hakkına sahiptir. Ve bu kaynakların asla ve asla şahsi harcamalarda kullanılmasına razı olmamalıdır.