Türkiye iki konuda duvara çarptı. Birincisi çözüm süreci. İyi yönetilemedi ve bıçak sırtı süreç şiddete evrimleşti. İkincisi Arap Baharı’nı iyi okuyamadı. Komşuların içişlerine müdahale etti. Taraf oldu. Batı’dan kopma işaretleri verdi ve laik, sosyal, hukuk devleti aşındırıldı. Sınırlarını kontrol altına alamadı, komşudaki iç savaşa hem Kürt hem de İslamcı insan kaynağı teminini durduramadı. Hiçbir dönem olmadığı kadar lojistik desteğe sahip, iyi örgütlenmiş, askeri yeteneklerini artırmış savaşçılarla baş başa kaldı.
Deniliyor ki, Türkiye dış politikada “dostlarını artıracak” yeni bir sürece girdi ve bu huzur ortamını bozmak için birileri düğmeye bastı. Sığ da olsa bir bakış. Belki birileri de çıkıp Türkiye’nin yeni rotasını tahkim etmek için gerekli kamuoyu sağlamaya yönelik bir eylem yapıldı diye karşı bir sığ bakış ortaya koyar ve sabahlara kadar tartışsak çözemeyeceğimiz bir denklemi karşımızda buluruz.
Benim asıl itiraz ettiğim nokta şu: Huzur meselesi. Irak, Suriye ve Libya’yı dışında tutarak söyleyin, hangi ülkede 600’ü güvenlik elemanı, 500-600 siville birlikte binlerce insan bir yıl içinde ölmüştür. Türkiye değil mi? Ölen terörist için“Onlar hak etti” diyebilirsiniz. (Bir güvenlik elemanı karşılığında 10 terörist öldürüldüğü varsayımına göre.) Bir ülkede binlerce terörist öldürecek kadar bir sorun yaşanıyorsa bunun adını basit terör olayı olarak değerlendirmek körlük değil de nedir?