Bir hafta sessizlik. Önceden planlanmış iki gezi. Vazgeçilemeyen. Bedenimi gezdirdiğim yerlerde aklımın, fikrimin ülkemde olması, hiç durmadan sosyal medyadan olanı biteni takip etme çabası!
Ne acı ki haberler hep kötü: şeker gibi geçmesi arzulanan Ramazan/Şeker Bayramı’nın, bir küçük yavru köpeğin uğradığı vahşet sonucu darmadağın oluvermesi! 7 den 70’e, her katmandan insanın yüreğinin acıması!
Bir canlının kolunu bacağını kuyruğunu koparıp atana ancak İnsan deniyor günümüzde, tek teselli duyulan öfke verilen tepki. Son nefesini vermeden önce suyunu içip neden diye soran kara gözlerin ruhumuzda yarattığı utanç duygusu; işe yarayacak mı?