Bugün, babamın öldüğü gün. Hiç tanımadığım, hiç baba diyemediğim, hiç kucağına çıkıp oturamadığım babamın, ülkesinden binlerce km uzakta, sözüm ona barış adına, ne olduğunu çok da bilmeden, Amerikan birliklerinin fazla zayiat vermeden geri çekilmesini sağlamak için Simni Köyü’nde bir tepede sabaha kadar iki askeriyle birlikte savaştığı gün. Kunuri Savaşı’nın başı. Kore, kuzey ve güney diye ikiye ayrılmış, sefalet içindeki köylüler iç savaşın acımasızlığı içinde birbirini öldürüyor. Aslında savaşan emperyalist güçler: ABD ve Rusya! Güney Kore’nin arkasında ABD, Kuzey Kore’nin arkasında Rusya, müttefikleriyle birlikte, bir dünya savaşı provası yapıyor. Menderes Hükümeti, Amerikancı politikasıyla, NATO’ya girme hevesi içinde, TBMM’den bile geçirmediği bir kararla, yurtdışına savaşmaya asker gönderiyor. Gönüllü gidenler maceracı gençler, dolar hesabıyla para alırım diye düşünenler. Askerler gönüllü gitmez, gönderilir; Kuşadası’nda Askerlik Şubesi Müdürü olan, biri yeni doğmuş iki küçük kızı ve annesini yeni kaybetmiş eşini yalnız bırakmaya pek de gönüllü olmayan babam gibi. Ama emir var. O dönemin koşulları içinde yol da zor. Önce Ankara, görev emri. Sonra İskenderun, gemiye biniş ve Süveyş Kanalı’nı geçerek denizlerde 28 gün süren zorlu bir yolculukla, sabahtan akşama savaş tatbikatı yaparak geçen bir yolculuk. Pusan’da birkaç gün kaldıktan sonra, cepheye intikal. Türk taburunun henüz kaybı yok. Kunuri Savaşı patlayana kadar. ABD askerleri Kuzey ve Güney’in ayrıldığı 36. paraleli aşıp Kuzey’de ilerlemeye başlayınca beklenmedik bir gelişme olur. Çin, bir gece yarısı Kuzey Kore’nin yanında savaşa katılır. Çin’in en büyük silahı, insan gücü. Gece karanlığında kahverengi çuha kıyafetleri içinde seçilemeyen yüz binlerce Çinli dağlarda yavaşça yürüyerek gelirken kimse fark etmez! Ta ki ABD kuvvetleri ağır silahları ve araçlarıyla dağ yollarında sıkışıp kalana kadar. Kum gibi Çinli yağmaktadır karşıdan. Amerikalılar, manevra yapamadıkları...