1920’lerde hafta sonları İstanbul’da Sirkeci ve Galata’dan kalkan vapurlarla İzmir’e, oradan da Mersin’e gidilebilirdi. Vapurların kalkacağı gün ve saat gazetelerden bildirilir, bazı vapurlarda uzun yolculuğa eşlik etmesi için orkestralar dahi hazır bulunurdu. Vapurlar yol boyu sırasıyla Çanakkale, İzmir, Güllük, Bodrum, Rodos, Marmaris, Dalyan, Fethiye, Kalkan, Kaş, Finike, Antalya, Alanya limanlarına uğrayıp, Mersin’e gelir, sonra aynı rotayı izleyerek İstanbul’a dönerdi. Bodrum, o tarihlerde denizlerinden çıkarılan ve ihraç edilen süngeri, 15. yüzyılda Saint-Jean Şövalyeleri tarafından yaptırılmış, II. Abdülhamit döneminden itibaren hapishane olarak kullanılmış, Birinci Dünya Savaşı yıllarında ise top atışlarıyla yıkılmış kalesiyle tanınan, deniz yolu dışında ulaşılamayan bir Ege kazasıydı. Kalesi yıkılmış olmasına rağmen, karayoluyla ulaşılamaz olması nedeniyle o yıllarda verilen kalebentlik (mahkûmların kaleden ya da şehirden çıkamaması) cezası için mahkûmların gönderildiği sürgün yerlerinden biriydi. Yani o yıllarda Bodrum adıyla örtüşen kötü bir şöhreti vardı. Peki nasıl oldu da bu sürgün kasabası bugün Türkiye’nin en gözde tatil, eğlence merkezi oluverdi? Bunu olağanüstü hal rejimine, basın ve ifade özgürlüğüne kıymet verilmemesine, berbat hukuk sistemimize ve idam karşıtı bir yazıya borçluyuz. Bu sürgün kasabasına mahkum olarak gelerek kaderini değiştirenin Cevat Şakir Kabaağaçlı ya da bilinen adıyla Halikarnas Balıkçısı olduğu bilinir.