3008 sayılı İş Kanunu’nun kıdem tazminatına ilişkin düzenlemesinin zaman içinde belirli değişikliklere uğraması ve işverenler açısından bir maliyet unsuru haline gelmesi üzerine kıdem tazminatı fonu konusu tartışılmaya başlandı ve konu ilk kez 15 Şubat 1954 günü çalışmalarına başlayan 2. Çalışma Meclisi’nde gündeme geldi.
22-29 Ocak 1962 günlerinde toplanan 3. Çalışma Meclisi’nde, 6 no’lu Komisyon’un Çalışma Meclisi tarafından kabul edilen raporunda şu ifade yer alıyordu: "Kıdem tazminatı müessesesinin işverenlerce prim ödenmemek şartiyle İşçi Sigortaları Kurumu vazifeleri meyanına ithali..."
1962 yılındaki işveren kesimiyle hükümetin bu ortak talebine karşın, kıdem tazminatının ödenmesi konusunda bir düzenlemeye gidilmedi. 26 Ocak 1974 tarihinde kurulan ve Bülent Ecevit’in başbakan olduğu 37. Hükümet döneminde, 20 Mayıs 1974 günü 1475 sayılı İş Kanunu’nun 14. maddesi hakkında bir değişiklik önergesi verildi. Bu önergede kıdem tazminatı fonundan söz edilmiyordu. Ancak TBMM sürecinde, Sağlık ve Sosyal İşler Komisyonu Raporu’nda, "Tatbikatta bazı işverenlerin işçilerin kıdem tazminatlarını sigorta şirketlerine sigorta ettirdikleri görülmektedir; işverenlerin şahsi borcu olarak kabul edilen kıdem tazminatlarını kanunun öngördüğü amaca aykırı olduğu kabul edildiğinden kıdem tazminatlarının sigorta ettirilemeyeceği hükmü ilave edilmiştir" sözleri geçiyordu.