Kemik iliği nakli olan küçük yaşta bir tanıdığımız için acil kana ihtiyaç vardı. Bulundukları kurum kendilerinin bulması gerektiğini söyleyince sosyal medyada takipçisi çok olan kişiler yoluyla duyuru yapıldı, binlerce kişi duyuruyu rt ledi. Duyurmada hızlıydık ama kan grubu tutan bir tek canlı kişi çıkıp gelmemiş. Herkes bir şeyler yapılması gerektiğine inanıyordu ama, neden ben, biri çıkıp gitsin işte duygusu galebe çalıyordu belli ki. Aslolan elbette sistemin hakça kurulması, herkesin ortalama insani koşullarda yaşamasını sağlayacak imkanlara eşitlikçi bir yapı içinde kavuşmasıdır, doğru. Fakat bu yardımlaşmayı, birbirimizi gözetme zorunluluğunu yaşamın doğası gereği hiçbir zaman ortadan kaldırmaz. İhtiyaç sahiplerinin kollandığı, karşılıklı tatlı sözlerle saygın ilişkilerin kurulduğu toplumsal çözümler her zaman devrede olmalı. Geçmişlerimizin canı için yemek dağıtıyoruz, dua buyurun denilerek veren değil, isteyen konuma geçilen, buna benzer zarif üslupların dile vurduğu zamanlar yerine şimdi görmeden teknik yardım zamanı. Misal bir mülteciyle tanışmanın, halleşmenin yerini, bu işle ilgili kurumlara para ve eski eşya verip aklanma arınma revaçta. Bunu yapmayanlar da çok gerçi.