80 kuşağı şiddeti çatışmayı ölümü işkenceyi iyi bilir. Çoğumuzun ağır bir darp ya da kurşundan geçmişliği vardır. Ülkenin söyleyecek sözü olan ama konuşmak yerine birbirini ortadan kaldırmaya azmettirilmiş gençleri, köşe başlarında birbirini vururken, birilerinin sinsice yayılışına tanık olmuşluğumuz var. Aynı toplumsal sınıfın akıllı, daha ziyade alt gelir grubundan gençleri çatışmayla etkinlik ve karar alma alanından uzaklaştırılırken, sönen hayatların üzerine basarak yükselenleri, makamları paylaşanları unutmak ne mümkün. Ellerini oğuşturanları, ceplerini dolduranları fark edene kadar iş işten geçmiş, binlerce genç ya hayatını kaybetmiş ya da cezaevinin izbelerinde kimseler duymadan Mamak’ta Diyarbakır’da işkence görmüştü. Her ortamın muteberleri ise gelecekleri çalınmış, hayalleri tarumar edilmiş gençler hakkında yükseklerden analizler yapıp, akıl ve ders vermeyi hatta yeni çatışmalar için yol göstermeyi ihmal etmiyorlardı. Borçlu ve mahçup olduğumuz genç askerler canlarını feda ederken, anneler babalar ateşlerde yanarken ister istemez bütün bir kişisel deneyim tarihi geçiyor hafıza monitöründen. Çatışma ve savaşı hayatın normal seyri içinde hiç kimse istemez. İnsanın huzur ve güven içinde, saygı ve sevgi ortamında kendini gerçekleştirme arzusu her şeyin üzerinde. Bu yüzden savaş karşıtlığı nice acılardan deneyimlerden süzülmüş son derece etik ve saygın bir duruş.