Mustafa Kutlu okumak uzun bir yola çıkmakla eş anlamlı. Benim yolum 1987 Ramazanı’nda Kocatepe Camii avlusunda açılan kitap fuarıyla başladı. İsmet Özel ile yan yana standlarda kitaplarını imzalıyordu kıymetli yazar, kucağımda birkaç aylık kızım Sümeyye, ne kadar heyecanlandığımı hatırlıyorum. Bu Böyledir kitabı yeni çıkmıştı, onu imzaladılar ve ayrıca Yokuşa Akan Sular, Yoksulluk İçimizde ve Ya Tahammül Ya Sefer’i de edinebilmek büyük mutluluktu. Sonra çıkan Sır ile beraber kısa hikayelerden oluşan ilk beş hikaye kitabı ayrı bir yerde durdu kütüphanemde. Zamanla bu özlü kitaplardaki kahramanların çeşitlenerek dallanıp budaklandıkları nice oylumlu ayrıntıların mercek altına alındığı uzun hikayelere şahit olduk. Her eylül ayında yazar bu kez hangi alelâdeliğin içindeki fevkalâdeliğe ayna tutulacak diye beklemeye başladık. Şimdi yazarın son hikaye kitabım dediği Sevincini Bulmak’ı okurken bu uzun ince yoldaki izlere dönüp bakmamak, Hansel ve Gretel’deki gibi yola serpilen ekmek kırıntılarına dikkat kesilmemek mümkün mü? Kutlu Star’da Gülcan Tezcan’a verdiği mülakatta (27. 10. 2018) “Bu son hikayemdir, artık düşünce yazılarına ağırlık vereceğim” dese de, yazar bilir ki sağlam bir hikaye gelip kapıya dayanır ve kendini bir kaderle yazdırmak isterse el mahkum kayıt altına alınacaktır.