Mevsim değişti. Toprak kar ve yağmur bekledikçe güneş açıyor. Bütün yılı salgın hastalıkla geçirdik ve bu güneş iyi günlerin işareti olabilir, ama ya kuraklık. Neden iki iyilik bir arada olmaz. Çünkü bize kesintisiz ışıklar değil gölgeler hüzünler vaat edildi. Sokaktaki evimiz Mihrimah Sultan bütün camiler gibi kapalı. Avluda beklerken kediler geçiyor başları önlerinde. Onlar da hastalığın getirdiği ve belki de hiç kapanmayacak mesafeleri hissedip kendilerini korumaya almışlar, uzak duruyorlar biz virüslülerden. Mimar Sinan’ın yaptığı kadın dostu mabedin eteklerinin altında karton bardaktaki çayımı içerken etrafı temaşa etme zamanı. Artık zamanın eğilip büküldüğü, ileri geri kolayca gidip geldiğimiz bir ruh var. Yerküreyi esir alan minik virüse yakından baktınız mı, hayret dolu delici bakışlarına. Günde ikiyüzelli kişi ölüyor bu günlerde, kayıt edelim bunu, inşallah geçecek diyerek. “Yeni normal”de rû be rû buluşmalar kalktı. Cami avlusu bomboş, yine de tertemiz süpürüyorlar etrafı. Yer bulmakta zorluk çektiğimiz, yaz kış bize sıcacık gelen açık hava kadın mahfili soğuk ıssız ve tenha. Uzun yılların dostluğuyla avluyu bekleyen iki tarihi çınar ağacına selam verdim. Biri yapraklarını tamamen dökmüş, gövdesi ikiye yarılmış, diğeri ise rüzgarda kalan son yapraklarını savuruyor.