Kasvetli bi İstanbul günüydü, aylardan ekim, tükürür gibi yağıyordu, Maltepe askeri cezaevinin kapısından girdim. Yargıtay, asrın iftirasını onamıştı, arkadaşlarıma 16’şar sene giydirmişlerdi. İlk defa moralsiz görmüştüm onları, duyguları darmadağındı, konuşurken cam kırıkları çiğner gibiydiler. Ve, biraz sohbet edince anladım ki, aslında morallerini bozan 16’şar sene değildi. 16’şar sene yedikleri gün… Tuzla Deniz Harp Okulu’ndaki subay eşleri çay partisi düzenlemişti. Görenler anlatmıştı, şen kahkahalar atılmıştı. Arkadaşlarım işte bunu öğrenince, yıkılmışlardı. Maalesef… Var olduğuna inandığımız tüm değerlerimiz gibi, silah arkadaşlığı kavramı da tuzla buz olmuştu.
*
Çıktım cezaevinden, otomobilime bindim, radyoyu açtım, haberleri dinliyorum… “Koramiral Atilla Kezek istifa etti” diyordu spiker.
*
Normalde deniz bisikleti bile kullanamayacak tiplerin, amiral diye koltuklara kurulduğu dönemde… Koca koca generallerin, aman benim başıma da gelmesin diye, odalarına saklandığı dönemde… Tutuklu subayların, silah arkadaşları tarafından satıldığı dönemde… “Bizim yerimiz onları yanıydı” demişti. Hukuksuzluğu protesto etmek için, bu adaletsizliğe halkın dikkatini çekmek için, basmıştı istifayı.
*
(1956’da Kasımpaşa’da dünyaya gelmişti. Haliç tersanesinde işçi bir babanın oğluydu. 14 yaşındayken, annesi babası elinden tuttu, Heybeliada Deniz Lisesi’ne emanet etti. Evinden ilk defa ayrılıyordu, anne hüngür hüngür ağlıyor, baba erkekliğe toz kondurmuyor ama, hasreti daha şimdiden gözlerinden okunuyordu. Henüz okyanus dalgalarıyla tanışmamıştı ama, çocuk yüreğinde fırtınalar kopuyordu. Macera böyle başladı… Asla ihanet etmediği askerlik yeminini etti, Atatürkçü, yurtsever, idealist bir deniz teğmeni olarak, 1976’da Cumhuriyet Donanması’na katıldı. Kılıçalipaşa muhribinde, Yavuz ve Gemlik fırkateynlerinde komutanlık yaptı. Adriyatik’teki SFOR dahil, pekçok uluslararası harekata katıldı. Paris ataşeliği yaptı.