İçişleri bakanımız izah etti, “1923’ten itibaren tek parti iktidarında milletin Kuran-ı Kerim okumasının yasak olduğunu” söyledi.
Değerli gençler, siz o kasvetli günleri bilmezsiniz…
Cumhuriyet ilan edilir edilmez, camiler ibadete kapatılmıştı.
Hepsi ahır yapılmıştı.
Gözyaşları içinde gizli gizli abdest almaya çalışanlar, belden üstleri çıplak, deri pantolonlular tarafından kahkahalarla kırbaçlanıyordu, başörtülü bacılarımızın başörtüsüne bira döküyorlardı.
Cenaze namazı bile yasaktı.
Bu cehape zihniyeti musalla başında vals yapıyordu.
Ezana tahammül edemiyorlardı, yeni doğan bebeklerin kulağına mesela, arya okuyorlardı.
Çocuklarımıza Mehmet, Hasan, Ayşe, Fatma gibi isimler koymak suçtu, çocuklarımıza Federico, Gilbert, Emily, Clara gibi isimler veriliyordu.
Oruç tutanlar zindana atılıyordu.
Ramazanlarda Noel babanın elini öpüyorlardı.
Kandillerde balkabağının içine mum yakıp, cadılar bayramını kutluyorlardı.
Kurban bayramında boğa güreşleri tertipleniyordu.
Hacca gitmek yasaklanmıştı, hacca gitmek isteyenler zorla Rio karnavalına gönderiliyor, rengarenk bikiniler giydiriliyor, samba yaptırılıyordu.
İmam hatip liseleri yasaktı, illa din adamı olmak istiyorsan, Heybeliada ruhban okuluna gidip, papaz oluyordun.
O zamanlar şimdiki gibi tarikat yurtları açılmamıştı, zavallı öğrencilerimiz rahibelerin nezaretinde manastırlarda barınıyorlardı.
Atatürk döneminde diyanet işleri başkanlığımız yoktu, din'le ilgili kurumlarımız Vatikan'a bağlıydı, İsmet İnönü döneminde din işlerimiz Vatikan'dan alınıp, Fener Rum patrikhanesi'ne bağlanmıştı.
Üniversiteye sadece kaymak tabakanın, seçkin zümrelerin çocukları gidebiliyordu, Anadolu çocukları üniversiteyi boşver, liseye bile alınmazlardı, Nobel ödüllü profesör Aziz Sancar mesela, Anadolu çocuğu olarak Türkiye'de okula alınmadığı için, liseyi Katar'da, üniversiteyi Suudi Arabistan'da okumuştu.
Anadolu'nun bağrından çıkmış başbakanlarımız yoktu, genellikle Saksonyalı, Edinburghlu veya Habsburgluydular.