Antonio Di Pietro.
Beş bin nüfuslu küçücük bir kasabada dünyaya gelmişti, yoksul bir ailenin çocuğuydu, çobanlık yaptı, garsonluk yaptı, park bekçiliği yaptı, bir yandan kereste fabrikasında çalıştı, bir yandan okudu, hukuk fakültesinden diplomasını aldı, savcı oldu.
42 yaşındaydı.
Milano’da görevliydi.
1992 yılıydı.
Önüne sıradan bir nafaka davası geldi.