Allah, ömrüme ne kadar vade biçti bilemem. Ama bunca ölümün orta yerinde inadına yaşamaya karar verdim. Bunun adı kişisel seferberlik. Katılır ya da katılmazsınız, inanır ya da inanmazsınız ama inadına yaşamak benim yeni hayat felsefem olacak. Peki nasıl yaşayacağım?
İşte kendime çizdiğim yeni yol haritam:
Sokaktaki hiç tanımadığım adama daha içten gülümseyip selam vereceğim.
Ülkesi, dili, dini, mezhebi ne olursa olsun dünyadaki tüm muhtaç çocuklar için daha çok kaygı duyacak, üzülecek, duyarlılık göstereceğim.
Şehitlerimi yüreğimin orta yerine gömecek ama hayatımı en normal şekilde sürdürmeye de devam edeceğim.
Yasa bürünme zamanı çoktan geçti. Şimdi eylem zamanıdır.
Kimin eli neye eriyorsa, ondan geri durmasın. Ben fikir üretirim, eleştiririm, beynim ve ruhum elverdiğince yol göstermeye çabalarım. İşimi daha çok, daha sık, daha özenli ve kararlı yapacağım.
Dünya sadece benim dertlerimden ibaret değil. Dünyanın ortak sorunlarına, memleketimin acil problemlerine daha çok kafa yoracağım.
İşe önce kendi kapımın önünü süpürmekten başlayacağım.
Mensubu olduğum medyadaki yanlışları görmeye, göstermeye, düzeltmeye eskisinden çok daha büyük bir azim ve kararlılıkla devam edeceğim.
Asla ötekileştirenin, öfke kusanın, provoke edenin yanında olmayacağım. Yaratılanı, Yaradan'dan ötürü sevmeye, anlayış göstermeye, affetmeye daha bir gönüllü olacağım.
Bu dünyaya barış gelecekse, bunun önce annelerin, sonra onların yetiştirdiği masum çocukların eliyle olacağına inanmaya devam edeceğim. Bir çocuk gülerse, dünya gülecek.
Bir çocuk ölürse, dünya ölecek.
Bunu hiç ama hiç unutmayacağım.