Minik kızımız Ela'nın tuhaf bir söylemi var. "Ay ne kadar da
büyümüşsün" diyen olursa hemen kaşlarını çatıyor. dudaklarını
büzüyor ve "Ben büyümiycem" diyor. "Artık kocaman kız oldun, çişini
söylemelisin" filan dediğimde şiddetle karşı çıkıyor: "Hayır baba,
ben daha bebeğim, büyümek istemiyorum..." Durumu pedagoglara
danıştık, doyurucu bir yanıt alamadık. "Etrafında mutsuz, öfkeli
insanlar bulunuyor, ondandır" desem, hiç değil. Çok şükür, mutlu
bir aile ortamında güle oynaya büyüyor.
Geçenlerde ünlü televizyon dizisi Leyla ile Mecnun'un kitabında yer
alan 'İnsan büyüdükçe gökyüzüne bakmaz oluyor' cümlesini okuduğumda
kafamda bir ampul yandı ve kızıma hak verdim. Çünkü:
İnsan büyüdükçe daha az soruyor, sorguluyor.
İnsan büyüdükçe daha zor inanıyor.
İnsan büyüdükçe daha çok şüphe ediyor.
İnsan büyüdükçe daha az gülüyor.
İnsan büyüdükçe daha zor öğreniyor.
İnsan büyüdükçe daha gergin oluyor İnsan büyüdükçe daha zor
unutuyor.
İnsan büyüdükçe daha kolay üzülüyor.
İnsan büyüdükçe daha zor bağlanıyor.
İnsan büyüdükçe daha kolay aldatıyor.
İnsan büyüdükçe daha zor mutlu oluyor.
Ve insan büyüdükçe daha zalim oluyor...
Öyle haklısın ki canım kızım... Bir gün büyüsen de, içindeki o
masum kızı büyütme sakın, olur mu...