Al yanaklı, meneviş bakışlı Yörük kızı Müslüme dualarımdaydı kaç
gündür... Pek umudum yoktu sağ salim bulunacağından ama bir müjde
beslemiyor da değildim derinlerimde. Olmadı... Bir kaya kovuğunda
buldular minik bedenini... Aynı yaşlarda bir kız çocuğu babası
olduğumdan, empati kurmam zor olmadı anasıyla, babasıyla... Allah
hiç kimseyi evlat acısıyla sınamasın. Allah cümle evladımızı iyi
insanlarla karşılaştırsın.
Bir çocuğumuzu daha koruyamamanın çaresizliği, umutsuzluğu kapladı
yüreğimi. Bu, evinin önünden kaybolup daha sonra cesedi bulunan
kaçıncı yavrumuzdu sayamadım, saymak istemedim. İyi biliyordum ki
ölen her çocuğumuzla birlikte bizim de çocukluğumuz can çekişiyordu
bir kaya kovuğunda...
Aile üyeleri sorgulandı. "Bizim hasımlarımız var. O çocuğun
bulunduğu tepeye çıkmasına imkan yok" dediler ifadelerinde. O
bebeciğin ölümünde eğer insan görünümlü bir yaratığın dahli varsa,
lanetim ömür boyu üzerinedir. Bu dünyada karşılaşır mıyız bilmem
ama öte dünyada ailesinden önce koşup yapışırım yakasına... Tüm
yitik çocuklarımızın adına...
Hiçbir yaraya merhem olamaz biliyorum ama şimdi Can Yücel'in o
şiirini hatırlama vaktidir: