Yok, hayır, artık dayanamıyorum. İsyanım büyük... Haberi size
yeniden hatırlatırken bile büyük acı çekiyorum. 7 yaşındaki kızını
sırf karısına üzüntü vermek için acımasızca boğarak öldüren bir
mahlukatın haberi, irin kokusuyla gazetelerden ve televizyonlardan
evlerimize doldu. Babalığı bir yana bıraktım, insanlığımdan
utandım.
O mahluğun yüzünde kızının tırnak izleri varmış... O yavrucağın o
anda yaşadığı büyük dehşeti algılayabiliyor musunuz? Kâbus görünce
uyanıp, yanına koştuğu, üşüyünce kollarının arasına sığındığı bir
canlı, onu öldürmeye çalışıyor. Hem de bir anda... Sebepsiz...
Şaşırmaktan, korkmaya zamanı olmuş mudur acaba? Günlerdir o anı
kafamda canlandırmaya çalışıyorum. O kızın yaşadıklarını
hissetmeye, empati kurmaya çabalıyorum. Olmuyor... Olması da mümkün
değil zaten.
Aynı yaşta bir kızım var, koklamaya bile kıyamadığım. Bizi sosyal
medyadan takip edenler aramızdaki müthiş ilişkinin tanığı oluyorlar
zaman zaman... Gece yan odada öksürdüğü zaman yüreğime kırk hançer
saplanıyor. İlk ateşlendiği geceyi hatırlıyorum. Edremit'te sabaha
karşı saat 04.00'de gittiğim acil servisin doktoru, "Merak etmeyin,
çocuğun hiçbir şeyi yok. Hafif bir soğuk algınlığı... O...