Memleket daha Birinci Dünya Savaşı'ndan bile çıkamamıştı. Elde yok, avuçta yoktu. Millet sofrasına koyacak ekmek bulamazken bir önder çıkıp "Ya istiklal, ya ölüm" dedi. "Hattı müdafaa yoktur, sathı müdafaa vardır, o satıh bütün vatandır" dedi. "Geldikleri gibi gidecekler" dedi.
Ama bu savaş dediğini kazanmak için silah lazımdı, mermi gerekti. Düştü fukara halk o önderin peşine. Ali Dayı tüm varlığı olan iki ineğinden birini satıp parasını gönderdi. Çiftçi Hayri tek öküzünü satıp, kendini koştu kara sabanın önüne ki mermi alınabilsin mavzerlere... Fatma Bacı çıkarıp alyansını koydu zarfın içine, gönderdi Kemal'ine...
Emine kocasını şehit vermişti Çanakkale'de... Verecek hiçbir şeyi yoktu. Dediler ki "Top mermisi götürülecek cepheye..." Atıldı, "Ben götürürüm" diye... Yağmur bastırdı yolda. Kağnıdaki top mermileri ıslanırsa bir işe yaramazdı, biliyordu. Sırtında taşıdığı iki aylık bebesini sardığı battaniyeyi alıp, top mermilerinin üzerine örttü...
750 lira vermemek için 200 bin liralık kredi kartı...
Yüksel Aytuğ
Sabah Gazetesi